<<Η ζωή περνούσε από δίπλα μου χωρίς να την αγγίζω... Την κοίταζα να φεύγει κι η ψυχή μου άδειαζε, τα χέρια μου πάγωναν, κι ο χρόνος χάραζε τη θλίψη στο πρόσωπό μου. Κι όμως! Δεν άπλωσα το χέρι, δεν ζήτησα βοήθεια, δεν έκλαψα, δε σε κοίταξα στα μάτια. Δεν ήξερα... Φοβόμουν μην πληγωθώ.
>>Μου 'στειλε ο Θεός αυτό το πλασματάκι σαν περιστέρι που γαληνεύει ψυχές. Το πήρα και το ΄σφιξα στην αγκαλιά μου, το ΄σφιξα μ' όλη μου τη δύναμη, μέχρι που ξεκόλλησε η ψυχή από το σώμα και πλημμύρισε αγάπη και δάκρυα... Πρώτη φορά τόσα δάκρυα. Πονάω, Πέτρο. Πονάω και μ'αρέσει. Είναι σαν κάθαρση... σαν λύτρωση, σαν...>>