"Η μαμά, πάντα γυρίζει. Γιατί να μη γυρίσει και τώρα;"
"Μπορεί να την πιάσει η αστυνομία.»"
"Τι έκανε;"
"Τίποτα δεν έκανε. Είναι..."
Η κόμισσα έβγαλε έναν βαθύ αναστεναγμό που έκανε ν' αναδευτεί το μαργαριταρένιο της κολιέ. Τα μάτια της βούρκωσαν.
"Είναι... τι;" ρώτησα.
"Είναι εβραία."
"Ε, και; Όλοι εβραίοι είμαστε στην οικογένεια. Κι εγώ ακόμα."
Επειδή είχα δίκιο, με φίλησε και στα δύο μάγουλα.
"Κι εσύ, κυρία...; Εβραία είσαι κι εσύ;"
"Όχι. Εγώ είμαι Βελγίδα."
"Σαν κι εμένα."
"Ναι· σαν κι εσένα... και χριστιανή."
"Χριστιανή είναι το αντίθετο του εβραίου;"
"Το αντίθετο του εβραίου είναι ναζί."
"Τις χριστιανές δεν τις πιάνουν;"
"Όχι."
"Οπότε, καλύτερα να 'σαι χριστιανή..."
"Εξαρτάται με ποιον έχεις να κάνεις."
1942, Βέλγιο. Ο επτάχρονος Ζοζέφ είναι ο μοναχογιός μιας εβραϊκής οικογένειας που προσπαθεί να αποφύγει τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως των Ναζί. Για να τον σώσουν, τον παραδίδουν στον πατέρα Πονς, έναν ιερέα της επαρχίας -έναν "δίκαιο"-, που πασχίζει να σώσει μικρά παιδιά από τη φρίκη του Ολοκαυτώματος. Το οικοτροφείο του ιερέα που στεγάζει τον Ζοζέφ μαζί με πολλά άλλα εβραιόπουλα, μετατρέπεται σε μια πραγματική κιβωτό, καθώς ο μικρός ανακαλύπτει πως ο πατήρ Πονς, σαν νέος Νώε, επιδίδεται σε μια κρυφή δραστηριότητα που αποσκοπεί στη διάσωση ενός πολιτισμού απειλούμενου με εξαφάνιση.
Χωρίς ηθικολογίες ή σκληρές περιγραφές της απάνθρωπης μοίρας των θυμάτων του ναζισμού, ο Ερίκ-Εμανουέλ Σμιτ δημιουργεί μια ιστορία για τη φιλία, το κουράγιο, την αποδοχή της διαφορετικότητας των πολιτισμών και των θρησκειών στην πιο σκληρή στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας.
